سیاه چاله ها موضوع بسیاری از داستانهای علمی تخیلی بودند و عده ای گمان می کردند دانشمندان واقعاً آنها را به شکل غیر مستقیم دیده اند ولی براساس اظهارات فیزیکدانان مرکز ملی لورنس لیورمور در کالیفرنیا این حفره های وحشتناک در زمان فضایی وجود ندارند و نمی توانند داشته باشند.
به گزارش پایگاه اینترنتی نیوکرالا در طول چند دهه گذشته مشاهده حرکت کهکشان ها نشان از وجود انرژی تاریک و مرموزی که حدود هفتاد در صد از کیهان را در بر می گرفت داشت که سرعت گسترش آن کیهان را بیشتر می کند.
به عقیده جرج چاپلین فروپاشی ستاره های بزرگ که گمان می رفت باعث ایجاد سیاه چاله شود در حقیقت باعث ایجاد ستاره هایی می شود که انرژی تاریک دارند و نتیجه این که تقریباً می توان اطمینان داشت که سیاه چاله ای در فضا وجود ندارد.
سیاه چاله ها و داستان مرغ یا تخم مرغ کشف "حلقه گم شده" سیاهچاله ها تخیل یک هنرمند از یک سیاهچاله در یک خوشه کروی تلسکوپ فضایی هابل با کشف سیاهچاله هایی در دو خوشه کروی از ستاره ها به دانشمندان کمک کرده است در راه درک نحوه شکل گیری سیاهچاله ها و کهکشان ها گام مهمی بردارند.
سیاهچاله ها اجرام بی نهایت فشرده ای هستند که حتی نور قدرت فرار از جاذبه آنها را ندارد.
ستاره شناسان تا پیش از کشف اخیر، شواهدی دال بر وجود دو نوع سیاهچاله یکی کوچک و یکی غول پیکر به دست آورده بودند.
نوع اول سیاهچاله "ستاره ای" (Supermassive) نام دارد و جرم آن چندین برابر خورشید است و نوع دوم سیاهچاله های"غول پیکر" (Stellar-Mass) هستند که در مرکز کهکشان ها ردیابی شده و جرم آنها معادل چند میلیون یا میلیارد برابر خورشید است.
اکنون دو گروه مستقل از دانشمندان با کمک تلسکوپ فضایی هابل که در مدار زمین گردش می کند، موفق به کشف شواهدی از وجود نوع سومی سیاهچاله در دو خوشه کروی از ستاره ها یکی در کهکشان راه شیری و دیگری کهکشان "اندرومدا" شده اند.
خوشه کروی "جی 1" در کهکشان اندرومدا
از یک سو دکتر "ون در مارل" و تیم او در شهر بالتیمور در ایالت مریلند آمریکا، با استفاده از تلسکوپ هابل سیاهچاله ای را در مرکز خوشه کروی "ام 15" پیدا کرده اند. این خوشه در فاصله 32 هزار سال نوری زمین، در صورت فلکی "اسب بالدار" (Pegasus) قرار دارد. جرم این سیاهچاله 4000 برابر خورشید است.
از سوی دیگر "مایکل ریچ" و تیم او از دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس در خوشه کروی "جی 1" در فاصله 2/2 میلیون سال نوری زمین در کهکشان اندرومدا، شواهدی دال بر وجود سیاهچاله ای به جرم 20 هزار برابر خورشید پیدا کرده اند.
خوشه های کروی (Globular Clusters) مجموعه ای متشکل از چند هزار تا چند میلیون ستاره هستند. این ستاره ها کهن ترین ستاره های کیهان هستند و معمولا حول توده مرکزی کهکشان ها گردش می کنند.
مصالح ساختمانی دانشمندان می گویند که سیاهچاله های "میان جثه ای" که در خوشه های کروی پیدا شده اند ممکن است رابطه میان سیاهچاله های کوچک و سیاهچاله های غول پیکر را فاش کنند.
"مایکل ریچ" گفت: "مشاهده های هابل نه تنها درباره نحوه تشکیل سیاهچاله ها به ما اطلاعات می دهد، بلکه کمک می کند ارتباط خوشه های کروی را با کهکشان ها درک و یکی از مهم ترین سوالات لاینحل امروز در علم نجوم را حل کنیم: یعنی این سوال که کهکشان ها چگونه تشکیل شده اند."
دو کشف اخیر ظاهرا نشان می دهد که جرم سیاهچاله با جرم شیئی که سیاهچاله در آن قرار دارد نسبت مستقیم دارد. این واقعیتی است که در کهکشان ها نیز منعکس می شود.
جرم سیاهچاله های کشف شده در این دو خوشه کروی حدود نیم درصد جرم خوشه میزبان است. همین نسبت نیز در سیاهچاله های واقع در مرکز کهکشان ها صادق است.
"کارل گبهاردت" از دانشگاه "تگزاس در آستین" و از اعضای تیم آقای ریچ گفت: "ممکن است سیاهچاله های میان جثه که اکنون در خوشه های کروی کشف شده اند مصالح ساختمانی سیاهچاله غول پیکری باشند که در مرکز بیشتر کهکشان ها وجود دارد."
دو نظریه دکتر گبهارت گفت: "در مورد تشکیل سیاهچاله ها دو نظریه وجود دارد. یک نظریه می گوید که سیاهچاله به طور ناگهان و موقع تشکیل کهکشان که مواد زاید در دل کهکشان انبار می شود شکل می گیرد. براساس نظریه دوم ابتدا یک سیاهچاله کوچک متولد می شود و به تدریج رشد می کند."
به گفته او مشاهده های اخیر از خوشه های کروی نشان می دهد که احتمالا نظریه دوم درست است.
می توان سوال "اول مرغ یا تخم مرغ" را در ابعاد کیهانی نیز مطرح کرد، چرا که کسی نمی داند آیا ابتدا کهکشان ها به وجود آمده اند یا سیاهچاله ها. اما مشاهده های تازه از خوشه های کروی می تواند پاسخ این سوال را پیدا کند.
"اشتاین سیگوردسون" نظریه پرداز دانشکده نجوم دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می گوید: "سیاهچاله های میان جثه همان حلقه گمشده هستند .
منبع : physicsnews.persianblog.com
» About Us
